گنجه و گنجینه

حال و روز گردشگری مثل حال و روز مردم با تاثیر از تحریم‌ها و فقر دانش مدیران کشور زیاد خوب نیست.این یک حقیقت است که رتبه نخست کمترین گردشگردنیا را داریم. این آمار در بین 198کشور مطرح دنیا که درتکاپوی گردشگری می‌باشند مد نظر نیست بلکه درمیان کشورهایی که دارای تاریخ و پیشینه دیرینه و کهن با آثار ممتاز و بی بدیل درجهان هستند می‌باشد.معلوم است گردشگر به کشورهایی که دائم در آنها کودتا رخ می‌دهد( مانند گینه بیسا ئو و..)و یا سرقت‌های وحشتناک در آن روی می‌دهد مانند مکزیک و گینه و..)و یا کشورهای دارای میزان آلودگی شدید آب و هوایی و...روی نمی‌آورد. آرزوی هر گردشگری در دنیا است که سرزمین و میراث افغانستان را از نزدیک ببیند اما شرایط جنگ و حضور طالبان وامریکایی‌ها موجب وحشت گردشگران علاقه مند به افغانستان شده است. البته این همه واقعیت ضعف گردشگری دنیا نیست کشورهایی با قابلیت‌های فراوان گردشگری دردنیا وجود دارد که هنوز کسی اسم آنها را هم نشنیده است.کشور کریباتی با 110000نفر جمعیت و 33 جزیره در اقیانوس آرام هنوز نامش در حافظه هیچ گردشگری ثبت و ضبط نشده است.با همه‌ی این گفتار‌ها آنچه ما را می‌رنجاند بی توجهی مسولان میراث دیروز و وزارتخانه میراث فرهنگی اکنون به صنعت گردشگری است که روز به روز دچار رکود شده و همه بهانه ما در این است که کشور در تحریم می‌باشد.گردشگر تحریم را در هر سرزمینی می‌شکند کافی است زیربنای گردشگری ایجاد شود.

اما در وضعیت نامطلوب قرار داشتن صنعت گردشگری کشوری مانند ایران با ضریب امنیت اجتماعی بالا،میلیون‌ها اثر و آثارتاریخی،جاذبه‌های دینی-مذهبی- طبیعی و..جامعه فهم وفرهنگ غنی پذیرفتنی نیست. مدتی است دلمان را خوش کرده اند به گردشگری سلامت و یا عناوینی مانند ورود گردشگران خارجی در ۴ ماه اول سال، ۳۷ درصد رشد داشته است در حالی که این آمارها تا حد زیادی مدیون عراقی‌ها بوده است و آنها به دلیل بی ارزش شدن ریال ۷۵ درصد امسال بیشتر به ایران سفر کرده‌اند؛ همان مسافران و زائرانی که به اعتقاد ما نباید در دسته توریست‌ و یا گردشگر به مفهوم اصلی قرار گیرند زیرا به بهانه‌های مختلف شبها در حسینیه می‌خوابند و خرج آنچنانی ندارند و درآمدی هم عاید کشور نمی‌کنند. آنها بیشتر سود برسانند از خرید در مناطق آزاد ایران سودهای سرشاری نصیب خود و کشور می‌کنند. نکته دیگر با فرض پذیرش ادعای میراثبانان در جذب گردشگر(با فرض-اگر متوسط هزینه‌کرد هر نفر ۶۸۰ دلار درنظر گرفته و در ۵ میلیون و ۱۴۰ هزار گردشگری که سال ۹۶ وارد کشور شدند، ضرب کنیم، به رقمی‌در حدود سه و نیم میلیارد دلار می‌رسیم که باید ببنیم این عدد قابل توجه در کجا هزینه شده است که زیرساخت‌های گردشگری ما باید هنوز مشکل داشته باشد؟سوال این است ایران که جزو ده کشور برتر جهان از نظر شرایط آب و هوایی و مناطق گردشگری تاریخی و مذهبی می‌باشد چرا چیزی کمتر از نیم درصد توریسم جهانی را به خود اختصاص داده است؟